tobb_demir sektörleri meclisi_BASKI_FORMATI

19 / 161

TÜRKİYE DEMİR VE DEMİRDIŞI METALLERMECLİSİ RAPORU 2016
3
Türkiye Odalar ve Borsalar Birliği /
TABLO-1: ÇELİK SEKTÖRÜNDEKİ TESİSLERİN FAALİYETE GEÇİŞ TARİHLERİ
MKEK 1928 Habaş 1987 Ede 2010
Kardemir 1937 İDÇ 1987 Platinum 2010
Erdemir 1965 Çebitaş 1989 Tosçelik 2010
Çolakoğlu 1969 Ekinciler 1989 Özkan 2010
Kroman 1969 Sidemir 1992 Baştuğ Metalurji 2010
İçdaş 1970 Yazıcı 1994 MMK Metalurji 2011
Çemtaş 1972 Yeşilyurt 1997 Koç Metalurji 2013
İsdemir 1977 Kaptan 2002 Egemen Met. 2014
Asil Çelik 1979 Nursan 2005 Ege Demir 2015
Ege Çelik 1982 Sider 2006 Sıddık Kardeşler 2016
Diler 1984 Bilecik D.Ç. 2009
Kaynak: TÇÜD
1980’li yıllarda yaşanan ekonomideki liberalleşme hareketleri, sadece Türk ekonomisi
açısından değil, çelik endüstrisinin gelişimi açısından da dönüm noktası olmuş;
çelik sektörü 1980’li yıllarda, yeni EAO’lu tesislerin kurulmasına ve serbest piyasa
mekanizmasının tüm yönleri ile işletilmesine yönelik düzenlemelere paralel olarak
büyükbir gelişmegöstermiştir. 1980yılından sonra, sektörünağırlıklı bir şekildeEAO’lu
tesislere yönelmesi, bu yatırımların, entegre tesislere kıyasla çok daha küçük ölçekte
finansman gerektirmesinden ve Türkiye’de, entegre tesislerin temel hammaddesi
olan zengin demir cevheri yataklarının bulunmamasından kaynaklanmıştır. Entegre
tesislerin temel hammaddesi demir cevheri, EAO’lu tesislerin temel hammaddesi ise
çelik hurdasıdır.
Entegre tesisler ile EAO’lu tesislerin maliyet yapıları büyük farklılıklar göstermekte,
hatta EAO’lu tesisler arasında dahi, tesisin bulunduğu bölgeden, girdi kaynaklarına
yakınlığına, finansal durumuna ve ulaşım imkânlarına kadar pek çok faktör, maliyet
yapısını ve kârlılığı etkilemektedir.
Özel sektörün çelik üretimine yönelmesi, 1980’li yıllarda, ekonomik istikrar tedbirleri
kapsamında sağlanan teşvikler sonrasında artmaya başlamıştır. Böylece 2000 yılında,
Türkiye’nin ergitme kapasitesi, 1980 yılına göre yaklaşık 5 misli artışla, 20 milyon ton
seviyesine ulaşmıştır.